Rúna Magnússon over Dutch Lions Cup 2017

De Nederlandse Rúna Magnússon van Zwaard & Steen won op 26 augustus goud in het dames toernooi van de Dutch Lions Cup. Hier deelt ze haar ervaringen voorafgaand aan en tijdens het toernooi. 


Sinds vorig jaar hebben we als Nederlanders de mazzel dat er een kwalitatief hoogstaand en internationaal langzwaardtoernooi wordt georganiseerd midden in het land. Langzwaard blijft toch nog wel het voetbal onder de HEMA disciplines en zo’n thuiswedstrijd is dan mooi – de tribunes zitten vol met ouders, kinderen en zelfs vrienden met spandoeken! Vorig jaar vond ik dit al behoorlijk spannend, een internationaal toernooi met vechters uit verschillende landen, intense poulefases met 6 gevechten van elk 3 minuten en kennissen die komen kijken hoe dat allemaal in zijn werk gaat. Dit jaar ging er nog een schep bovenop; wel 112 vechters uit 14 verschillende landen! Zo komt de Dutch Lions Cup qua formaat al in de buurt van de langzwaardtoernooien op Swordfish.

Er is dus heel wat aan organisatie nodig om dit neer te kunnen zetten en organiserende school Zwaard & Steen heeft daar geen steken laten vallen. Het toernooi werd gehouden in een ruim, modern sportcomplex met catering op locatie. De vier arena’s zorgden ervoor dat 4 poulefases tegelijkertijd konden plaatsvinden en op het jury-eiland midden in de zaal werden alle gevechten, opnames en scores zorgvuldig bijgehouden. De juryleden en scheidsrechters hadden een trainingstraject doorlopen door middel van oefentoernooien, en zelfs de livestream was daar getest. Het was duidelijk merkbaar dat de kwaliteit van het jureren hoog lag – ik heb als vechter weinig stress ervaren door onenigheid met de jury en eventuele onenigheid werd professioneel afgehandeld.

Foto door John V.M.

Eigenlijk heb ik bijna nergens stress aan beleefd – de planning verliep soepel en zoals van tevoren aangegeven, ik ben uitstekend gecoacht, netjes opgelapt door de EHBO en het avondeten stond op een gegeven moment gewoon voor me klaar. De stress kwam dit keer uit een andere, onverwachtere hoek: door een knieblessure was het een jaar geleden dat ik voor het laatst een toernooi gevochten had. Het feit dat iemand anders voor mij “break” riep en bepaalde dat ik moest stoppen met vechten was toch weer wennen, net als het niet zelf aan mogen geven van hits (wat ik uit reflex per ongeluk een aantal keer gedaan heb). De scheidsrechter was daar, begrijpelijkerwijs, niet zo van gediend. Oefentoernooien zijn in die zin waarschijnlijk ook als vechter heel erg nuttig!

Op een persoonlijker vlak was de DLC enorm moeilijk maar uiteindelijk heel gaaf om aan mee te doen. Verschillende mensen hebben mij de afgelopen maanden een beetje gepusht om mee te doen. Ik was net hersteld van een blessure en wist niet of ik mijn eigen verwachtingen of die van anderen wel waar zou kunnen maken. Dat zou natuurlijk niks uit moeten maken en met die gedachte heb ik me op de valreep toch opgegeven. Mijn clubgenoten vertelden me dat ik lijkbleek van de stress mijn poulegevechten heb gedaan. Het echte “alles of niets” kwam natuurlijk daarna pas in de eliminaties, en door een deuk in mijn masker verloor ik die ronde ook nog een stuk hoektand door een prachtig getimede steek van mijn tegenstander. Met de shock verdween gelijk de ergste stress en ik kon het toernooi tot een goed einde brengen, helemaal tot aan een gouden medaille na een bloedstollende finale.

Foto door John V.M.

Dit was een enorm contrast met mijn ervaring op de vorige editie van de DLC, waar ik minder goed in vorm was en geen enkel gevecht gewonnen had in het open toernooi. Ook dit jaar had ik liever weer het open toernooi meegedaan, ook al geef ik mezelf weinig kans dat ik uit de poulefases was gekomen. Of je uiteindelijk kiest voor een damestoernooi met minder tegenstanders of het open toernooi met grote namen uit de HEMA scene, je blijft zo goed als dat je op dat moment bent en een medaille verandert dat niet. Wat ik zelf wel een gamechanger vond was de steeds meer gefocuste mindset waar je in terecht hoe verder je komt in het toernooi en de kick van het winnen. Dit is iets wat ik nog nooit ervaren had en een ervaring die ik uit het open toernooi niet had kunnen halen op dit moment.

Ik sluit af met de wijze woorden van technische award winnaar Arto Fama, die mij coachte tijdens de eliminaties en finales: “Stress is helemaal niet erg! Dat is gewoon je lichaam dat er alles aan doet om gefocust te zijn om iets te kunnen doen dat je belangrijk vindt”. Misschien was dat wel de grootste les van allemaal.

0 replies

Leave a Reply

Want to join the discussion?
Feel free to contribute!

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.