De eerste keer Swordfish

Tijs de Jong was in 2016 voor het eerst op Swordfish. Hieronder deelt hij zijn ervaringen.

Van 4 tot en met 6 november vond in het Zweedse Gotenburg het jaarlijkse Swordfish toernooi plaats. Voor mij was het de eerste keer dat ik meedeed en Swordfish had in mijn hoofd een soort mythische status gekregen, want het wordt als het Mekka van de HEMA-wereld beschouwd. Kon het die verwachtingen waarmaken?

Het eerste dat opvalt als ik binnenloop, is dat het uiteindelijk toch in een gewone sporthal in een woonwijk gehouden wordt en dat is niet anders dan een HEFFAC-toernooi in Nederland. Maar dan hoor ik de verschillende talen: Zweeds, Duits, Engels, Nederlands, Italiaans, Russisch. Het is duidelijk een internationaal event en de beste vechters van de wereld hebben zich hier verzameld.

En dan is er zoveel te doen. Workshops, vrij sparren en toernooien in maar liefst vijf verschillende disciplines: Langzwaard uiteraard, maar ook zwaard & beukelaar, rapier & dolk, sabel en worstelen. HEMA in de volle breedte van het woord.

Ik hou het zelf bij het open langzwaard toernooi hoewel ik mijn verwachtingen niet heel hoog heb gesteld. Zoals Jake Norwood zegt: “Een poelgevecht op Swordfish, is een eliminatiegevecht op een ander toernooi. En een eliminatiegevecht op Swordfish een finale.” Zwaardvechten op hoog niveau dus. Uiteindelijk weet ik het toch nog tot een 33^ste plek te schoppen; net niet door naar de eliminatierondes, maar beter dan ik had verwacht en een hart onder de riem om nog harder te trainen.

Alles komt uiteindelijk tezamen in de finales op zaterdagavond. Ik kijk met zwetende handen toe hoe Maurice Booij zich hard verzet in de finale middle-weight worstelen, maar het helaas moet afleggen en zilver krijgt. Dennis Snippe in het zwaargewicht vecht fantastisch en weet met zijn kalme zelfverzekerdheid het goud binnen te slepen. En dan die zinderende finale open langzwaard tussen Michel Rensen en Federico Dall’Olio die tot op de laatste exchange nog beide kanten op kan gaan. Helaas is de Italiaan Michel net de baas, dus ook hier zilver, maar wat een prachtig gevecht. De medaille voor beste technische vechter sabel voor Matthys Kool is dan een prachtige bonus.

Wat me uiteindelijk het meest raakt is de atmosfeer. Mensen van over de hele wereld komen om elkaar te bevechten, maar het is een hechte gemeenschap met vele, internationale vriendschappen. Als nieuweling, leer ik mensen kennen bij een van de vele workshops maar ook tijdens een spontane worstelpartij om 2 uur ‘s nachts. We juichen allemaal samen op volle tribunes als we mooie technieken zien. Vele afkomsten, verbonden door één passie.

De vibe wordt misschien het beste gekenmerkt door een van mijn tegenstanders die mij het hele gevecht met een grote glimlach op zijn gezicht aankijkt. Als ik hem er later op aanspreek, zegt hij: “I feel awesome just being here.”

En dat kan ik alleen maar beamen.